logostal

Í morgun heyrði ég lýsingu á erlenda Netinu, þar sem einn færasti núlifandi skriðdrekaforingi Vesturlanda, tjáði sig um utanríkismál Vesturveldanna. Nokkuð sem hann er iðinn við undanfarin misseri, af yfirvegun, rökfestu og og reynsluríku innsæi.

Hann vill frið, öfgamaðurinn!

Karlmennið, Keith Flint, sem
drepinn var af frímúrum 2019.

Það er ánægja að fylgjast með Douglas Macgregor, ofursta, ræða alþjóðamál, því hann droppar stundum innsæismolum úr reynsluheiminum sem ekki gægjast fram annarsstaðar. Fleiri í hans stíl eru á radarnum, en í morgun droppaði hann hugtakinu Karlmennska. Ég veit ekki hvað karlmennska er, reyndar myndi ég aldrei gefa mig út fyrir að geta tjáð mig um það fyrirbæri.

Einhverju sinni droppaði ein fyrrverandi við mig, hóli um mína eigin karlmennsku, með frekar jákvæðri athugasemd í minn garð. Við vorum þá bara góðkunningjar með fortíð. Svaraði ég að bragði, að ég ætti ekkert slíkt hól skilið, og að hún vissi það vel, enda ég bæði lélegur elskhugi og dramaprins þegar kemur að of mikilli nánd, eða þannig.

Einhverju sinni, droppaði önnur sem einnig var fyrrverandi, álíka hrósyrðum við mig, yfir kaffibolla, aftur segi ég hið sama. Báðar höfðu þær þá glott með sínu töfrandi kvenlega yfirbragði og skipt var um umræðuefni, mér til léttis.

Þriðja hólið kom einhverntíma, úr enn einni áttinni, og þá hristi minn bara höfuðið. Því eins og allar mínar fyrrverandi vita, er ég dramaprins og lélegur elskhugi, og allir aðrir vita að ég veit ekkert um konur, Íslensku, eða karlmennsku.

Ég hjó þó eftir einu, fyrir mörgum árum, þegar ég var einhverju sinni að hlusta á viðtal við annan útlenskan Karlmann um áhugaverð umræðuefni (en hann stóð af sér gríðarmiklar ofsóknir fyrir skoðanir sínar), þar sem hann segir; ruddaskapur og ofbeldi eru síðustu hálmstrá úrvinda huga. Ég hef gaman af að rifja upp þessi orð, sem á ensku hljóma svo; violence is the last resort of exhausted minds.

Undanfarið hef ég séð vaxandi umræður á Íslenskum jaðarheimum, varðandi karlmennsku, sérstaklega þá ofbeldishyggju og yfirgang sem valdamiklar femínistur gera sér far um, og almennan aumingjaskap sem orðinn er áberandi meðal - metrósex - kynsystra þeirra sem hafa typpi og púng.

Þessi umræða hefur farið vaxandi um nokkurt skeið, á erlenda félagsnetinu, með allskyns útúrdúrum og tiktúrum, sem flestar bera að einum brunni; mín kynslóð og sú yngri sem nú er að taka við, veit ekki hvað karlmennska er, og kvenleiki samtímans er álíka ferskur og gamall svampur í eyðimörk.

Nú má ræða þetta á margan hátt, en fyrir meir en fimmtán árum aðgætti ég að þegar viðhorf femínisma og tengds áróðurs koma upp í nálægð þroskaðra kvenna á öllum aldri, gretta þær sig. Satt að segja hef ég ekki hitt konu, án tillits til aldurs, sem er sátt við hina svonefndu "me too" byltingu róttækra marx-femínista (með blessun áróðursmiðla). Ef eitthvað er, ef ég voga mér að spyrja, eru þær á því að femínistar eyðileggi fyrir þeim.

Hef sjálfur forðast að hætta mér of mikið á þennan vígvöll, því að mínu viti er það kvenna að heyja þessa hildi og afgreiða, en leyfi mér þó eitt og annað í orðum hér og þar, til að segja punghafandi-kynsystrum mínum að þeir mega stíga á bremsuna - eða draga mörk - og hugsa sinn gang.

Ofurstanum góða varð einmitt á orði, í viðtali við Dómarann góða (Napólítanó), hversu algengt sé meðal ráðamanna Vesturlanda, að þeir virðist telja hroka, yfirgang, dónaskap, ruddaskap og ofbeldi vera karlmannlegt, eða styrkleikamerki.

Sem fyrr segir, veit minn ekkert um karlmennsku, Íslenskt mál, eða kvenmennsku. Minn fæddist á öld metrósex-karla, þar sem punghafar voru aldir upp án karlmennskufyrirmynda, og ef þeir reyndu að rífa sig úr drama og sjálfs-vanmati (auðvitað er ég afburða elskhugi, --hinthint), voru þeir ásakaðir um Toxic Masculinity, af Toxic-Feministum, og við þannig lyppaðir niður eins og geldir hvolpar.

Eins og mörg fórnarlömb slíks uppeldis, reyndi minn í þrjátíu ár að skilja konur, og tók ekki eftir að það er ekki hægt. Svo fór að ég var orðinn svo sturlaður að viti og sinni, að ég skrúfaði fyrir. Sagði við sjálfan mig, þar til ég trúði og vissi, að karlmenn geta ekki skilið konur og ef þeir reyna það verða þeir sturlaðir.

Þegar þetta skilst, virðir þú leyndardóma kvenna, tekur tillit til þarfa þeirra, skeytir ekki um duttlunga þeirra, og elskar þær af því viti sem Skaparinn gaf þér. Getir þú þetta ekki, leitar þú til eldri manna nærsveitar þinnar, í orðalausri athugun á ferlum.

Svo minn fór að gera það sem við áttum að gera allan tímann, ég fór að fylgjast með mér eldri mönnum sem vissu og skildu að konur eiga sín leyndarmál, og þær verða ekki skildar, og maður nýtur þess sem þær deila, og maður sinnir því sem maður ræður við, af athugun, innsæi, og festu.

Þær ráða öllu, hafa alltaf gert það, þær kenndu okkur tunguna sem við notum til að skilja veröldina, og áar okkar virtu þetta, og hlýddu þegar þær drógu þeim mörk. Afi veit það sem áa-sonur þarf að vita, og ekkert af því er setjanlegt í orð.

Veit ekki enn hvað karlmennska er, og í dag úrvinda uppgjafa elskhugi og á það enn til að vera soldill dramaprins, en ég veit eitt; það er engin karlmennska lengur til á Vesturlöndum og heldur ekki kvenmennska.

Hver lausnin er?

Hún er einföld; það sem amma veit, telpa nemur og það sem afi veit piltur skilur, á endanum. Kannski eftir nokkra árekstra, og blindbeygjur, og það skilar sér áfram í næstu tvöhundruð þúsund kynslóðir, og þá verður Marxískur-Femínismi löngu kominn á safn yfir úreltar forneskjur.

Ég þekki tvo bræður hér í nær umhverfinu, sem eiga vandaða ömmu og vitran afa - eða þannig - þeir kunna þetta, en þeir hvorki geta sett það í orð, né nenna því að reyna það. Þú sérð hins vegar á börnum þeirra, og brosmildum brag sambýliskvenna þeirra, að það annaðhvort skilar sér (Rubs off) eða þær eiga líka snjallar ömmur og glúrna afa.

... eða kunna snjalla tamningu, því báðir piltarnir mega og eiga allskyns dótarí sem karlmenn hafa gaman af að leika sér með, bílar, mótorhjól, fjórhjól, verkfærakistur, og fleira skemmtilegt, og báðir eiga þeir úrvals samskipti við aðra fullorðna drengi í nærsveitinni. (En ef þeir lesa þetta, mun ég sverja fyrir, við hverja er átt).

Sjálfur ætla ég að viðhalda þeirri sannfæringu minni, að þessar konur sem hældu mér á sínum tíma, hljóti að vita betur, og því hafi þær verið á höttunum eftir eikkuru, en í dauðanum gæti ég ekki ímyndað mér hverju.