Óreiðuskoðanir dagsins - 20241227

Þeir sem hafa gaman af sagnfræði, sérstaklega eftir ris Húmanismans, vita allt um félaga Napóleon, hversu snjall hann var sem stór-hershöfðingi (Generalissimo), allt til orrustanna um Borodino 1812 og Waterloo 1815.

 

 

Tímabilið sem Nappi var á flækingi með hersveit sína um Norður Ítalíu að lemja Austurríska heimsveldið - sem var áður en hann skrapp til Egyptalands og Sýrlands að berja Tyrki - er afar áhugavert frá sjónarhóli átakatækni (Strategy) og valsbragða (Tactics).

Á þessum tíma slípaði félaginn vandlega ýmsar útfærslur á stríðssögum og múgsefjun sem hann hafði áður æft þegar hann sem liðsforingi og síðar ofursti, barði niður and-byltingar öfl innan Franska Lýðveldisins eftir byltinguna miklu.

Aðferðir sem einmitt komu honum á kortið innan valdastigans, sem hann síðar klifraði fimlega alla leið á toppinn. Eins og allir vita, voru það næstu fimmtán árin, sem lögspeki hans og stjórnviska kom á breytingum í ríkissmiðjum* Evrópu sem voru fyrirlitnar á þeim tíma, en urðu fáeinum áratugum eftir lát hans, að almennum lögspekiviðhorfum sósíalísks húmanisma Vesturlanda sem sigraði heiminn snemma á tuttugustu öldinni.

Langt mál að fara oní, en iss; það vita þetta allir, eða þannig.

Svo er annað, sem er ef til vill áhugavert. Ef til vill ekki.

Það fer allt eftir flóknu útskýringunum með löngu orðunum.

Þegar Nappi skrapp í leiðangursferð sína til Moskvu, sem frægt er orðið, er okkur sagt í öllum sögubókum hversu marga hermenn hann hafði með sér, og muninn á fótgönguliðinu, fallbyssuliðinu og riddaraliðinu, en eins og allir vita var hann snillingur í beitingar samþættingu* þessara þriggja þátta á vígvellinum, auk útfærslna á stríðsfrásögunum sem beita má til að slá niður baráttuþorsta og yfirvegun andstæðinga.

Aftur eitthvað sem allir vita, en ekki er sagt frá því að þriðjungur þessa herliðs var Prússneskur her, og að sá her var viljugri til að æða gegnum Rússnesku lágskógana en Franska liðið var, og að þeir Prússnesku herforingjar sem voru í liðinu var uppistaðan í þeim hluta hersins sem barðist við Nappa ásamt Wellington og helst ónefndum Rússneskum her í Waterloo þrem árum síðar.

Þeir sem lesið hafa Clausewitz (On War), vita þetta nottla, en það allt önnur ella.

Wellington er ævinlega gefinn heiðurinn af þessari sögufrægu orrustu, en orrustan var í raun unnin af þeim Rússneska, sem hélt áfram alla leið til Parísar, gerði þar sumardvöl, og snéri hljóðlega aftur heim um haustið. Bretar, rétt eins og Bandaríkin 1945, voru tæplega fánaberar í samanburði við þá sem báru þungann af öllu.

Þetta er þó ekki málið, því eins og venjulega, vantar eitthvað í söguna.

Árin sem Nappi var á Ítalíu fimmtán árum fyrr, var annar herforingi á flakki um sömu slóðir, eini stór-hershöfðingi mannkynssögunnar sem aldrei tapaði orrustu, Alexander Suvorov.

Súffi þessi var ekki aðeins einn snjallasti herforingi sögunnar, en hann ásamt öðrum marsérandi hermanna sjeffum stundaði það að spásséra með liði sínu um Ítölsk, Austurrísk og Prússnesk héruð, eins og að gamni sínu, eða eftir pöntun frá Bresk-Rússnesku kóngafjölskyldunum, og gerði usla allsstaðar sem hann kom.

Engin stríð eru tilviljun, frekar en samsærin. Svo vitnað sé í Franklin D. Roosevelt.

Við höfum áður minnst á í óreiðuskoðun, að öfugt við það sem útskýringa hugveiturnar bulla í mannskynssögugrúskurum, þá var þetta ekki svo einfalt að Nappi hafi einn daginn ákveðið að spásséra með sjöhundruð þúsund hermenn til Moskvu.

Herförin var svar við því sama og Pútín er að svara fyrir í dag, og er ekki rætt neinsstaðar, ekki einu sinni hér á Stórastaupplýstalandi.

Alexander Suvorov sagði eitt sinn, til að fá fólk til að þjóna ríkinu (föðurlandinu), þarf ríkið að vera fyrirbæri sem fólk lítur upp til. Nokkuð sem sjálfumglaðar elítur og sinnulaus almúgi Vesturlanda lærðu ekki í Ríkisskólanum sínum.

Sjáðu til. Við ritum Spennulosun af yfirlæti og hroka, ekki af fyrirlitningu, heldur til fælingar. Í heimi sem bókstaflega tilbiður lygar og raungusnúning, snúa svín til, þú veist, og hundar, þú veist, eins og Páll Postuli útskýrði, og þú vilt ekki ómloðun (Resonance) þesskonar gáfnaljósa.

Slíkir kjósa kjötskurðarkonur Líkríkisins, og þú vilt ekki samneyti við - svo aftur sé vitnað í Bibbuna - félagsskap sem spillir góðum SIÐum.

Sem minnir á annað. Gandhi beitti aðferð til að sigra Breska heimsveldið, sem heimsveldi óttast, hver er aðferðin, og hvar lærði hann hana? Rétt, hjá Tolstoy*, sem las hvern? Manstu bókina Stríð og frið sem gerist í stríðinu við Nappa, rituð af Tolla, sem aftur las skrif félaga Súffa?

Svo við vitnum aftur í Alexander Suvorov, þú sigrar óvininn með vopnum sem hann skortir.

Einföldun; hef í mörg ár fylgst með hvað kemur frá vestrænum hugveitum s.s. Rand, CFR, og fleiri, og hvað þessar hugveitur hafa rætt um heimsmál, menningu og samtímann eftir 1991, og hvernig það endurspeglast í Hollývúdd heimspekinni sem Vesturlandafólk trúir á í dag og nærir vestræn stjórnmál samtímans.

Maður getur ekki rætt vitrænt við slíkan Möggins-söfnuð. Maður annaðhvort flýr eða þreyr, það er hið eina í stöðunni, auk þess að spennulosa smávegis af óreiðuskoðunum öðru hvoru.

Loks biðjum við hneykslaða velvirðingar, og minnum á að hér er aðeins einmana miðaldra maður á ferð sem ekki kann að vinna úr ofbeldinu sem ríkiskennarar beittu hann í skóla/uppeldinu.

Ræðandi um Tolstoy.

Eitt sem er áhugavert við hans samtíma, er hversu mikið af fólki um allan hinn Evrópska heim, milli 1860 og 1910, sættu sig frekar við fangelsi en herþjónustu fyrir elítuna, og að án Internets, og með stífari ritskoðun en nú, var auðveldara að finna upplýsingar um þá en nú! --SIÐr

Smá glens í lokin. Félagi Nappi var jafn hataður af elítum vesturlanda hundrað árum eftir dauða sinn og félagi Dolli er í dag. 

 

* Margir dást t.d. að því hvernig Nappi fékk Svíja til að leggja af allt að þrjúhndruð ára sókn sína til að breyta Eystrasaltinu í Skandinavískt innhaf (Svedzia Mare Nostrum), og taka frekar við frönskum greifa og gera að kóngi sínum, en í leiðinni losnaði Nappi við aðal keppinautinn um ástir Jósefínu. Jafnvel skRÚV hefur minnst á þessa upplýsingaóreiðu!

* Beitingar samþætting {Intelligence, Reconnaissance, Surveillance - Combined Arms Warfare}: Ýmsir hernaðar fræðingar s.s. Andrei Martyanov, Scott Ritter og Douglas Macgregor hafa getið sér gott orð undanfarin misseri, við að ræða stríðin sem eru í gangi, en þeir eru allir sammála um að núgildur andi vestrænna hernaðar akademía hafi ekki gætt að sér undanfarna þrjá til fjóra áratugi að gæta samþættingar í nútíma hernaði. Sem áður hefur komið fram, hefur færsluhöfundur tekið eftir þessari umræðu áður varðandi vestrænar hugveitur s.s. mjög áhugaverðar deilur fyrir um það bil tveim áratugum þegar hliðraðir (marginalized) snillingar reyndu að benda Pentagon og Sandhurst á að tími flugmóðurskipanna og stóru skriðdrekaherjanna væri liðinn, s.s. komið hefur á daginn.

Allir vita að færsluritari vill að Íslenska Lýðveldið hypji sig úr Nató, og endurreisi hlutleysisstefnuna sem unnið var eftir 1920 til 1950. Það merkir ekki að minn hafi ekkert vit á stríði. Minn hefur lært að skjóta af bæði riffli og skammbyssu, hjá Landhelgisgæslunni, sko, og veiða með haglabyssu í sveitinni á uppeldisárunum og aflífa í heimaslátrun. Hann drepur ekki dýr, því honum líkar það ekki, og hann fyrirlítur stríð, því þau eru djöfulmennska.

Og hananú!

Svo vitnað sé í Howard Zinn sagnfræðing, "milli aðgerðaleysis og stríðs eru þúsund aðrir möguleikar í boði." Við Íslendingar, hvað svosem það er nú, eigum að vera umræða þessara þúsund möguleika, á heimstorginu!

* Tolstoy var lærður herforingi og átakatækni Suvorov var og er enn kennd í Rússneskum herskólum.

 

Athugasemdir

[Jónatan Karlsson, 28.12.2024 kl. 04:55]

Sæll Guðjón.

Það er fróðlegt og skemmtilegt að rifja upp söguna með þér og spurning hvort hún endurtaki sig í sífellu og hverju megi því búast við næst fyrir Evrópu, hvað þá okkur Íslendinga.

Hvað síðustu tvær málsgreinarnar snertir, þá erum við þar að venju samherjar.

[Guðjón E. Hreinberg, 28.12.2024 kl. 12:28]

Takk fyrir innlitið, Jónatan, og kveðjuna.

Þú meinar, hvort sagan endurtaki sig eða sé rímuð eins og einhver sagði.

Ég var að vonast til að geta afsannað þá kenningu, en er farinn að efast um hvort það heppnist.

Bestu kveðjur.