Sosum ekkert að frétta [löng, djúp færsla]

Heilbrigðisráðherra Ítala í Covid Helförinni, ásamt yfirmanni lyfjastofnunar Ítalíu, eru nú undir rannsókn fyrir glæpi sem þeir drýgðu í Platfarsóttinni og Eitursprautu (Genasprautu) faraldrinum.

 

 

Áður hefur komið fram að 96 prósent covid dauðsfalla á Ítalíu og í Bandaríkjunum voru aðrir sjúkdómar. Þingið á Filippseyjum hefur samþykkt að láta rannsaka á þriðjahundrað þúsund óútskýrð dauðsföll í kjölfar Eitursprautunnar. Yfirsaksóknari Texas ríkis hefur málaferli gegn Pfizer fyrir lygar og rangsnúning varðandi téðar "sprautur."

Annars er ekkert að frétta hér á EESlandi, sem hefur hæsta hlutfall sprautuþega vesturlanda, og hefur hæsta hlutfall óútskýrðra eða umfram dauðsfalla. Enda þarftu ekki að rannsaka glæpi eða rekja raunvísindi, ef költið veit allt sem máli skiptir eða er upptekið að undirbúa næstu heimsborgarferð til "Tene."

Hver þarf siðmenningu sem hefur költ?

Úr einu í annað.

Sumir vita að ég hef lengi bent á hvernig vestræn nýfrjálshyggja síðan á sjöunda áratug síðustu aldar, er sprottin úr aðferðafræði Trotský-Marxista og þá sérstaklega útgáfu Trotskýisma sem er betur þekkt undir heitinu Frankfúrt skólinn. Við höfum reglulega bent á að þetta er fólkið sem breytti Sjálfstæðisflokknum í Ósjálfstæðisdeild VG.

Hafði soldið gaman þegar einn slíkur Trotskýisti, sem er óformlegur höfuðpaur þriggja valdprinsessa þessa flokks, fékk drottningarviðtal hjá RÚV, þar sem hún grobbaði sig (óformlega) af Trotský-femínisma sem hún starfrækir fyrir alþjóðastofnun Marxismans sem við uppnefnum hér 79 stofnanabáknið - en SÞ báknið var rekjanlega stofnað af Marxistum og telur í dag 79 valdstofnanir, sem aftur hafa ekkert lögmæti þó þeim sé leyft að heilaþvo fólk um alla veröld, og smámsaman véla til sín sjálfsvaldi þjóðríkjanna. Drossan var eitt sinn ráðherra á vegum Ósjálfstæðaflokksins.

Allavega, lesendur sem hafa fylgst vel með spennulosun undanfarin misseri, þekkja þessar útskýringar. Ástæðan fyrir að ég minnist á þetta hér, er að í vikunni rakst ég á Bandarískan greinanda sem (að mig minnir í viðtali við Napolitano dómara) rakti svipaða þræði, nema hann fór í gegnum nafnagreiningar allar götur aftur til 1927. Mér fannst ánægjulegt að vera ekki eina röddin í heiminum sem fattaði þessa flækju, EN, öfugt við hann þá fattaði ég hana með því að þekkja merkingarfræðimynstrið og stríðstæknina, en ein helsta gagnrýni mín á menningu samtímans, eða látna menningu okkar, er sú að fólk er svo blindað af Efnishyggju að það skilur ekki merkingu orða eða merkingarfræðilegt inntak þeirra hugmynda og klúbba sem beint eða óbeint stýra huga þess.

Tökum einfaldan snúning á hvernig Efnishyggja getur blindað fólk.

Frá 1922 til 1953, eða í þrjátíu ár, var enginn tæknilegur munur á Vesturlöndum annars vegar og Sovétblokkinni hins vegar. Báðar blokkirnar notuðu samskonar iðnað, samskonar menntakerfi, samskonar löggjafaþing og dómskerfi, eini munurinn var að önnur blokkin nýtti sér fjölflokkakerfi í anda alþýðulýðvelda (Sósíalismi) og hin einflokkskerfi í anda Kommúnisma. Báðar blokkirnar lögðu rækt við Díalektík í þjóðmálaumræðum og menntamálum, nokkuð sem við höfum einnig greint með fyrrgreindri aðferð en komist að raun um að valdir vestrænir greinendur höfðu útskýrt vandlega á millistríðsárunum 1919-1939 í Evrópu.

Eftir 1953 breyttist ástandið nokkuð og Vesturblokkin hóf að taka framúr Sovétblokkinni með áberandi hætti. Líklega hefði framúrtakan hafist í það minnsta áratug fyrr, ef ekki hefði komið síðari heimsstyrjöldin sem batt báðar blokkir við að endurbyggja borgir á fyrrum styrjaldarsvæðum.

Framúrtakan sýndi áberandi hver lífsgæða, verkfræði, menningarsprota og lagasiðgæðis munur er á milli miðstýrðra félagsríkja annars vegar og frjálshyggjustýrðrar ríkissmiðju hins vegar. Það sem fór framhjá okkur öllum, eða foreldrum okkar á þessum árum fram til 1991 þegar Sovétríkin voru lögð niður, er að miðstýringin í sovétblokkinni var einnig fyrir hendi í vesturblokkinni en kvarnamáttur fjölflokkalýðræðis hélt eiturtönnum nöðrunnar fjarri þjóðarsálinni, en þó miðstýring sé mikill máttur við ýmsar aðstæður, er hún eitruð naðra þegar enginn temur hana.

Þetta síðasta er eitt af því sem gerir Bandaríkin svo áhugaverð, því þó miðstýringin í Washington sé óheft eiturnaðra sem gert hefur meira illt af sér en gott, hefur hún ævinlega verið heft af sjálfstæði og virkni ríkjanna fimmtíu sem flest hafa staðið vörð um hæfilega blöndu dreifræðis og miðstýringar, ásamt algjörum verði um einstaklingsfrelsi, lítt heft einkaframtak og algjört skoðana- og trúfrelsi. Þetta er reyndar allt að rýrna vestanhafs, þennan áratuginn, með skelfilegum afleiðingum.

Einnig er áhugavert hversu mikið alþjóðamarxistar hafa ofsótt eða djöflamerkt þá forseta Bandaríkjanna, allar götur síðan 1865, sem reynt hafa að slæva nöðrumýrina og færa sumt af stolnu valdi Washington aftur til ríkjanna (fylkjanna). Óþarft er að telja þá upp hér, en væri þó áhugavert; en er utan efnistaka að sinni.

Hér má skjóta inn, að fyrrgreint borgarastríð var ekki einkvæmt. Hátt í þrem áratugum fyrr hafði legið við að The Union leystist upp og voru sum ríkin þá tilbúin í hernaðarátök í þeim tilgangi. Eftir að Bandaríkin sviðsettu falskan fána til að stækka sjálf sig um þrjátíu prósent - með Mexíkóstríðinu - 1848-50 spratt upp þessi vilji í samveldunum (Commonwealth), því heimsmyndin sem Bandaríska ríkjasambandið byggist á krefst þess að hernaður þess sé einungis varnarstríð en alls ekki árásar eða landvinninga.

Þessi deila stendur enn, vestra, og er heit. Hitti nýlega sjóliðsforingja, frá Tennesse. Sagði ég við hann "þetta snérist aldrei um þrælahald." Svaraði hann um hæl "nei, þetta snérist allan tímann um ríkjarétt."

Vil þó benda á, að baráttan við nöðrumýrina (The Swamp) sem hófst fyrir alvöru haustið 2016, er ekki ný af nálinni. Borgarastríðið í Bandaríkjunum, 1860-65, stóð einmitt um þetta, hver á að ráða mikilvægum málum innan ríkjanna, þing þeirra sjálfra eða nöðrumýrin? Höfuðnaðran vann, en fórnaði þó lífi sínu fyrir. Hér má minnast á að frímúrinn Karl Marx hafði heimsótt Miðstýringarveldi frímúrans Lincoln og hælt honum í hástert fyrir afbragðs marxisma. Þá vil ég einnig rifja upp hvernig Marxistinn Franklín D. Roosevelt - höfundur 79 báknsins - innleiddi miðstýrðan félagsmarxisma yfir allt Bandaríska þjóðlífið árin 1933 til 1945, með ótrúlegum vélabrögðum.

Aftur utan efnistaka; við ætluðum að taka snúning á eitri Efnishyggjunnar.

Sem fyrr segir, tóku Vesturlönd stór stökk fram úr Sovétblokkinni 1953 til 1991. Munurinn á lífsgæðum var mest áberandi, en ekki síst í innri stjórnmálum héraða og þjóðríkja, borgaraleg réttindi, blómstrandi einkaframtak með tilheyrandi framleiðni og þá ekki síst afurðinni sem ríkin sjálf gátu þá státað af s.s. betri og öflugri iðnaður, ofvirkt verslunar og athafnalíf, lífsrými eða athafnarými borgara, og svo mætti lengi telja.

Eitt sem var afar áberandi, er að tæknileg úrvinnsla, eða verkfræðileg gæði, var mjög mismunandi. Hvort heldur það væru skip, flugvélar, lestakerfi, vegalagning, húsbyggingar, tæknilegir hlutir s.s. raftæki eða bílar, trukkar, skriðdrekar, og annað slíkt, bjó við átakanlega gæðamun. Þeir sem lifðu þessa tíma muna þetta vel, þú gast keypt ódýrari vörur frá Sovétblokkinni, en ending þessara vara var grátlega léleg, meðan meiri metnaður var lagður í gæði, endingartíma, eða viðhaldsaðgengi í vesturblokkinni.

Þeir sem greindu þennan gæðamun, voru tvennskonar. Annars vegar menntafólk, eða greindarstétt (Intelligentsia), og hins vegar fjölærissinnaðir. Hinir fyrrgreindu eru flest efnishyggjufólk sem treystir á útdregnar (Abstract) niðurstöður. Hinir síðarnefndu velta fyrir sér andanum í skrúflyklinum. Greindarstéttin er einmitt hópurinn sem Trotskýistar ákváðu að einbeita sér að, eftir 1927, og fylgdu þá tilmælum Gramsci, að undirbúa löngu gönguna í gegnum háskólana og ríkisstofnanirnar.

Menntaðu einfeldning, vendu hann af íhygli, segðu honum að hann sé greindur (og prófgráðurnar séu mælingin) og færðu honum síðan titla og stöður. Ef þú hefur eitthvað á hann, sem illa þolir dagsins ljós s.s. þá enn betra.

Þeir sem stjórna hugveitum og stofnunum og menntastofnunum hafa sumsé á hreinu í hverju gæðamunurinn væri fólginn; Rússar væru ekki vandvirkari en þetta! Þessi niðurstaða ríður öllum húsum á Vesturlöndum allar götur síðan 1991, og er viðhaldið af helstu hugveitum vesturlanda. Á tímabili grúskaði ég talsvert í vestrænum hugveitum s.s. CFR, Rand, Rountable, WEF, Trilateral..., og fleiri og fleiri, og hafði gaman af að fylgjast með allskyns þingum þeirra og panelum sem þessar hugveitur gefa út t.d. á YouTube, eða grúska í bókum þeirra vitringa sem hugveitur af þessu tagi halda á lofti. Þetta er t.d. ein af þeim ástæðum að ég veit með vissu að ESB hefur ávallt verið fjarstýrt frá Washington, því ég rakst á hugveituna sem grobbar sig af heiðrinum að hafa stofnað ESB gegnum áhrif m.a. gamalt Marshall* slef, og hvernig þeir nota Lobbýisma til að fjarstýra, en téð hugveita er ekki ein af þessum stóru, heldur samræðupanell fyrir Federal embættismenn ...

Þegar ég fylgdist með greinendum þessara stóru hugveitna, tók ég eftir hvernig allar niðurstöður greininga þeirra á Rússlandi eftir 1991 voru byggðar á greiningum þeirra 1953-1991! Ég gat ekki skilið hvernig þetta greinda og snjalla fólk, sem beint eða óbeint stjórnar stefnum og straumum vestrænna stjórnmála og fjölmiðla, byggði allar skoðanir sínar á Rússlandi á úreltum rúnasteinum! Vissu þeir ekki betur eða var um samráð að ræða?

Ég bendi á greininguna hér framar. Held að hún haldi vatni.

Eitt sem einkennir Efnishyggju, er bæði skammsýni og yfirborðsmennska. Þá er hún yfirleitt blind á tímalínur og lifir meir í núinu en nokkur önnur hyggja. Þegar meirihluti stjórnenda eru háðir þessari hyggju, læra þeir ekkert af mannkynssögunni, hvorki núliðinni né fornri, þeir taka ekkert mark á fólki sem ekki hefur gráður eða tengsl, og alls ekki mark tekið á neinum greiningum sem eru of flóknar og djúpar þ.e. krefjast úrvinnslu eða þankagangs - að ekki sé talað um greiningar rangmenna! Rétt eins og með systur sína Félagshyggjuna, dugar flókinn texti með löngum orðum og grípandi fyrirsögn með tilheyrandi útdrætti (Abstract, Gist).

Þá er kynþáttamæling, (Ethnic prejudice) hluti efnishyggjunnar. Tökum til að mynda kynþáttahatur (Racism). Hvaða Íslenskt orð eigum við fyrir Ethnicity? Kynþáttur, en við notum það aldrei. Hvaða orð notum við fyrir Racism, kynþáttahatur. Enskan er ögn meira lifandi hér, en tæpast. Rétt merking orðsins Kynþáttur er einmitt Race. Ef þú ert Racist þá trúir þú að Mannkynið séu margir kynþættir Races. Sástu misgengið (Disparity) í merkingarfræðinni?

Við eigum engin hugtök hér til að skera úr um hvað er hvað. Ég t.d. trúi ekki á kynþætti, því fyrir mér er allt mannkynið eitt Race. Ég veit hins vegar að við erum ýmsir kynþættir (Ethnicities), en ég hef ekkert hugtak til að bera það fram, og þó Enskan leyfi  mér að skera hér úr um, sér enskumálknötturinn ekki muninn því allir halda að það sé kynþáttahatur að vinna með kynþáttaaðgreiningar. Staðreyndin er sú að þjóðþáttasinnar* (real Ethicists, Nationalists) eru ekki kynþáttahatarar.

Við gætum þanið þetta tiltekna umtalsefni í langa færslu en látum duga; Efnishyggja sem einnig er yfirborðshyggja, er nánast alltaf hatursfull og hún ásakar því sem næst alltaf alla aðra um sitt eigið hatur, eða sjálfsfyrirlitningu. Mundu að Marxism er Dialectical Materialism, eða þráttunar efnishyggja - vandlega skilgreint yfirborðskennt og þóttafullt hatur!

Allt heimskerfi Marxismans, er einn risastór hatursknöttur fullur af drullu.

Tökum tvær mælanlegar staðreyndir. Sú fyrri: Vesturlönd, hvort heldur það er Elítan, Almenningur eða Antivistar, meta Kínverja einskis. Að iðnaðarvörur frá Kína eru að mestu lélegt og ónothæft drasl, er vegna þess að KKF* stjórnar Kína, en flest fólk á vesturlöndum heldur að Kínverjar vandi sig ekki og það sé ástæðan. Rétt eins og fólk trúir því enn í dag að Rússar vandi sig ekki, sem var rétt þegar Sovéski Kommúnista Flokkurinn stjórnaði þeim.

Rétt eins og iðnframleiðsla vesturlanda frá 2001 hefur versnað ár frá ári, eftir að við sjálf urðum öll kommúnistar en sáum það ekki vegna titlatogs frekar en að læra merkingarrýni. Í dag er öll framleiðsla vesturlanda ónýtt drasl! Öll. Engin undantekning.

Þú veistetta.

Hin mælingin: Greindarmenning Evrópu hefur tvær kenningar um hvers vegna Íslendingabyggðin á Grænlandi hvarf upp úr 1450, eftir fimm alda blómlegt líf á suð-vestur Grænlandi. Þetta er eina byggðin á Skandinavísku menningarsvæði sem byggði dómkirkju úr hlöðnum stein fram á miðaldir. Rústir hennar standa enn. Fyrri kenningin er sú að Tyrkjaránsmenn hafi hneppt alla í þrældóm. Síðari kenningin að Íslendingabyggðin hafði dáið út.

Staðreyndin er sú að hluti ný-Grænlendinga (til aðgreiningar frá Inúítum) rann saman við innfædda frum-Grænlendinga, en Efnishyggjufólk eru rasistar og neita að ræða hvorutveggja. Sá hluti sem ekki rann samanvið, flutti til Labrador þar sem byggð var á níu svæðum, frá því í kringum þúsund. Þetta síðasta ræddum við oft í Arkívinu, og höfum rekist á sannanir fyrir: en aftur utan efnistaka.

Hér höfum við skilgreint svotil skothelda mælingu á Efnishyggju.

Mælingin er dýpri en svo að hún lærist á einum lestri eða tveim, t.d. þarf að meðtaka þetta með núvitundina til að sjá hvernig hún þenst (Expands). Þegar Efnishyggju vitundin skilst, sérðu betur hvernig stjórnendur okkar sem uppnefnast leiðtogar hafa nákvæmlega engan skilning á hvað þeir gerðu 2020, eða hvaða glæpi þeir drýgðu 2021, eða hvernig þeir eru að kollkeyra allan heiminn síðan 2022. Þeir hafa enga tilfinningu fyrir afleiðingum gjörða sinna, og engan skilning á því hvað við er að etja.

[Loks sést þá betur að mikill munur er á Orð plús Orðskýring (Orðabók) eins og ríkjandi ástand telur, gegn (vs.) mynd/hugsun, lýsing, heiti/tákn/hljóð, útskýring, beiting hugtakafræðinnar og þá flæði milli hlutgerðs/hlutlægs og huglægs mats (sentience sentience), að geta rýnt ógreint stak í flæði eigin hugsunar ...]

 

 

Úr einu í annað, en ekki svo fjarlægt.

Mörg okkar sem fæddumst á kaldastríðsárunum fylgdumst með Sovétríkjunum úr óttablandinni fjarlægð. Mörg okkar gerðum okkur ljósa grein á stjórnmálum svæðisins annars vegar og menningarheimum þess hins vegar. Eins og fram hefur komið, hófu mörg okkar að gera sér ljóst að margt í viðmiðunum s.s. gæðum, hafði meir að gera með heimsmyndar-viðhorf en menningarrætur eða þjóðþáttaeinkenni.

Mörg okkar erum aðdáendur Rússneskar menningar sem slíkrar, og ég tók eftir hversu mikið var um þöglan fögnuð margra á Vesturlöndum þegar járntjaldið féll og hægt var að hefja gagnvirk samskipti við austantjaldsfólk og taka þeim fagnandi. Ennfremur hversu mikil gleði það var hjá þessu fólki að losna við farg samhljóms, dyggðamerkinga og yfirborðsmennsku sósíalismans.

Þá var áhugavert að sjá þróun persónuleg stíls næstu tvo áratugina í þessu samhengi.

Á sama tíma tókum við ekki eftir að greindarstéttin hélt sömu stefnu og áður. Þar sem meirihluti greindarstéttar er sósíalísk og var þá þegar í vaxandi mæli marxísk, var engin úrvinnsla, aðeins yfirborðshyggja, sýndarmennska (Pretentiousness) og dulin fyrirlitning. Þessi stétt vissi jú að sósíalískur marxismi er bestur og að hann virkaði ekki í Rússlandi vegna þess hversu lélegir og illa innrættir Rússar væru. Þetta er t.d. ein ástæða þess hversu fáir á Vesturlöndum átta sig á óduldum hernaði (Unrestricted Warware 1999) Kínverskra Marxista gegn Vesturlöndum, eða þeim frábæra árangri sem hann hefur náð. Greindarmenni vesturlanda, taka ekki mark á kínverjum. Tiltölulega fámennur hópur á vesturlöndum hefur áttað sig á þessu síðastnefnda og hefur margítrekað t.d. varðandi Antivismann, bent á að til að vinda ofan af Marxismavæðingu vesturlanda, gæti verið betra ráð að hjálpa Kínverjum að losna við sinn Marxisma, en Antivistar eru sömu rasistar og feður þeirra Elítan og AntiElítan.

Einfalt? Lesið ítrekað þar til skilst.

Sem fyrr segir. Við sem fögnuðum í hljóði þegar járntjaldið féll 1991, horfðum á með óhugnaði næsta áratug á eftir, Ríkiskerfið sem sovéskur kommúnismi hafði annars vegar byggt upp í Sovétlýðveldunum fimmtán og hinum Varsjárbandalags löndunum, innféll og það kyrfilega. Framleiðsla fór niður í lágmark, lífskjör féllu víða niður að sultarmörkum, hundruðir þúsnda fólks flýðu þetta hrun og komu vestur yfir - allt saman dugnaðarfólk - allt var í steik meira og minna í áratug. Á sama tíma streymdu þrennir hópar austur og jusu upp í trog sín öllu sem þeir gátu annaðhvort stolið eða vélað til sín, Ólígarkar frá Tel Aviv, London, New York. Það sem ekki var boltað niður, var tekið, hitt brotið upp.

Einföldun; Yeltsín tímabilið var helvíti á jörð fyrir austantjalds-fólk. Á sama tíma lenti Rússneska Ríkjasambandið (The Russian Federation) í tveim stríðum sem bæði voru slæm, en í báðum tilfellum í Chechnýju.

Árin 1994 til 2001 var að mestu stríð þarna, og einnig að hluta í nágrannaríkinu Dagestan, en bæði þessi ríki eru sjálfstæði lýðveldi í Rússneska Ríkjasambandinu. Reyndar hafa Chechnýju menn verið að mestu í stríði við Rússland síðan snemma á nítjándu öld, en það er önnur saga, sem meistari Ramsan Kadyrov hefur hugsanlega bundið endahnútinn á.

Það sem mesta athygli vakti, sé rýnt á Chechnýju stríðin tvö gegnum meginstraums fjölmiðla, þá gat rússneski herinn ekki rassgat, heldur sigraði einungis fyrir sakir yfirburðastærðar en ekki yfirburðagetu. Þetta má að vísu deila um t.d. eru borgarbardagar af því tagi sem fóru fram í Grosní ekkert auðveldir svosem Zíonistar eru að reka sig á þessa dagana á Gaza. Við sjáum ekki mannfall Zionistahermanna á móti Hamashermönnum í meginstraumsmiðlum, en jaðarrýnendur hafa greint frá að um hrottaleg átök er að ræða.

Hitt er ljóst að öllum var ljóst þennan áratug 1991-2001, að Rússneski herinn var í stórtjóni, skipulagslega, tæknilega, aðfangalega, þjálfunarlega, viðhaldslega, og iðnvélin á bak við í ólsestri. Ljóst var að Greindarstétt vesturlanda hafði sönnun fyrir efnishyggju mati sínu á "rússum."

Sjö árum síðar þegar Natómafían hóf undirbúning að Úkraínustríðinu, með því að bjóða smáríkinu Georgíu fyrir botni Svartahafs inn í Nató, létu Rússar sverfa til stáls. Margir muna vafalaust þegar héraðið Suður-Ossetía krafðist sjálfstæðis, Georgíuher (að hluta brýndur natóvopnum og að hluta rússneskum, en nú þjálfaður af nató ráðgjöfum) réðst á SO, Rússar sendu hersveit inn á svæðið og á fimm dögum gjörsigraði her Georgíu, en með meiri erfiðismunum en Rússar væntu. Friður var saminn og hefur að mestu haldist, Georgía skildi að Nató væri fjarlægur draumur og beið átekta hvernig færi með Úkraínu.

Nú voru greindarstétt vestrænnar efnishyggju með allt á hreinu. Chechnýju stríðin tvö og Georgíustríðið sýndi að rússar gætu alls ekki rassgat og það myndi ekki breytast. Þá hófu vestrænir aðilar í Washington (Obama, McCain, Graham) að fullyrða að Rússland væri ekkert annað en stór bensínstöð með kjarnorkusprengjur. Öll Elíta vesturlanda vissi nú með vissu að þetta væri staðreynd.

Inn í þessa fléttu koma önnur atriði. Þegar Nató lagði fyrst Afganistan og síðan Írak í rúst, héldu Rússar sig til hlés. Ljóst var á yfirlýsingum rússneskra stjórnmála- og embættismanna að þeim mislíkaði mjög, en á alþjóðavettvangi voru þeir máttvana. Þegar Nató rústaði Lýbíu 2011 heyrðist þó hærra í Rússum. Þegar rússar komu al-Assad til aðstoðar í Sýrlandi 2015 og björguðu þannig frá rústun af hálfu Nató-málaliða sem staðið hafði yfir í fjögur ár með dyggri aðstoð loftárása frá Ísrael sem hafði nánast jafnað sumar Sýrlenskar borgir við jörðu; hvæstu "leiðtogar" vesturlanda, vildu helst ekkert mark taka á Rússum en ákváðu þó að fara sér hægt.

Hér koma nebblega punktar inn í og þess vegna minntist ég á hljóðlátan fögnuð aðdáenda. Við sem alist höfðum upp við að fylgjast með frá dögum kaldastríðsins, tókum eftir punktum. Ljóst var að Rússar skömmuðust sín fyrir vesenið í Chechnýju, en að þeim sjálfum dauðbrá í ágúst 2008 í Georgíu. Sjá mátti að þó þeir hefðu þá þegar eytt átta árum í að taka sig á, að þeir þyrftu að gera betur, mun betur.

Hér þarftu að fatta Stalíngrad. Haustið 1942 var Sovéski Rauði herinn hruninn. Allar iðnaðarborgir sem Sovétríkin treystu á, voru hernumdar, hátt í þrjár milljónir hermanna höfðu verið teknir sem stríðsfangar og helmingur þeirra var í þann mund að skrýðast þýskum búningum (sem þeir og gerðu). Það eina sem Sovétríkin áttu í nóvember 1942 var baráttuvilji, aðsendur matur frá Bandaríkjunum, einhverjar dreifðar verksmiðjur suður af Úral fjöllum s.s. í Yekaterinborg, fámennan en þrautseigan her sem (þá var kominn með tæplega tveggja ára vígstöðvareynslu) og innspýtingu af viljugum hermönnum frá Maó (gegn loforði sem efnt var 1945-49), og slatta af skotfærum og trukkum sem sendir voru frá USA til Sovét í gegnum Múrmansk og Basra (Írak, Íran). Sovétríkin voru í raun búin að tapa stríðinu og fyrir lá að Þjóðverjar myndu taka Azerbaijan í maí/júní um vorið, og var þýski herinn í raun aðeins þriggja vikna sóknarfjarlægð frá olíulindunum sem hefði gert þeim kleyft að sigra heimsstyrjöldina.

Baráttukjarkur, einbeiting, og fókus; mesta borgarorrusta allra tíma frá því í nóvember 1942 til febrúar 1943, snéri vörn í sókn. Næsta orrusta, hálfu ári síðar mitt á milli Kiev og Moskvu, orrustan um Kursk stóð tæpt. Þjóðverjar unnu þessa stærstu skriðdrekaorrustu allra tíma, en þeir þurftu að bíða í sex vikur eftir vistum og eldsneyti til að fylgja henni eftir, og þá var rauði herinn búinn að fá sín aðföng. Þjóðverjar hófu hina miklu hörfun sem tók hálft annað ár, og segja færustu stríðstækni og valsbragða greinendur að hörfunin sé ein mesta snilld sem herstyrkur hefur framkvæmt - ásamt hörfuninni á Ítalíu á sama tíma - að gefa eftir ræmu fyrir ræmu, hús fyrir hús, brú fyrir brú, og hlutfallslega með eins miklu óvinamannfalli og unnt er.

Hér má skjóta inn að árin 1945 til 1964 voru varnir Úkraínu frá Galisíu og Ódessa í vestri, gegnum Krímskaga, alla leið til Kharkov og Lugangs/Donetsk, byggðar þannig upp að nær útilokað væri fyrir her á borð við Þýska nasistaherinn að storma hratt yfir. Þetta er grunnástæðan fyrir því hvernig mulningsvélin hefur unnið síðan í febrúar 22, og enginn greinandi hefur rýnt það atriði, sem skýrir mjög margt, utan okkur hér.

Þetta er það sem gerðist í Rússneskri þjóðarsál haustið 2008, rússland væri hugrænt á nýjum Stalíngrad eða Borodino* tímamótum; allir rússneskumælandi áttuðu sig á að gera þyrfti algjöran uppskurð á öllu þar í landi; stjórnmálum, fjölmiðlum, iðnaði, hugvitssemi, þróun og rannsóknum, trúar- og menningarmálum, alþjóðasamskiptum, ÖLLU.

Þetta er það sem Ottó von Bismarck reyndi ítrekað að kenna forystuættum vesturlanda; ef þú lærir ekki að skilja rússa, þá endarðu með járnklæddan hnefa í fésinu, en ef þú sýnir þeim virðingu færðu kavíar og vodka á hverjum laugardegi, sent í flauelsklæddum kassa (fyrir fáeina silfurdali).

Hver [nánast] gaf Íslandi allt bensín og dísel sem það þurfti í fjóra áratugi, fyrir fáeina óæta gaffalbita og hrúgu af skítugum ullarteppum?

Við sem úr fjarlægð sáum þessa menningarsamræðu fæðast, sáum á sama tíma öllum greindar og vitundar gáttum okkar vesturlanda vera lokað og alla okkar menningarvitund vera svæfða, kurríró, eins og með duldum launhelgum, við breyttumst í Þyrnirós, nema prinsinn er trans og kossinn hans getur ekki vakið þyrnu.

Þetta er Rússland sem hóf að vara vesturlönd við vorið 2015; ef þið hættið ekki að þenja Nató til austurs, verður brugðist við. Napóleon lenti í þessu. Hitler lenti í þessu, Friðrik mikli lenti í þessu. Austurríki og Ítalía lentu í þessu þar á milli. Allir sem lent hafa í þessu, hafa lent í þessu. Þegar Rússar segja hingað og ekki lengra, láta þeir sverfa til stáls, og þegar þeir sverfa til stáls, endar þú með steinvölur ef þú ert í öfugu liði. Gullna hjörðin lenti í þessu. Ottómanar lentu í þessu. Kínverjar hafa lent í þessu. Allir sem lenda í þessu, sjá eftir því.

... við erum núna lent í þessu.

... allir vita að Þýska hermaskína Hitlers var fanta öflug, en fæstir vita að 80 prósent af blóðinu í henni og járninu, var tappað af með Rússneskri festu. Bandamenn Nató á vesturvígstöðvunum gátu nánast ekki neitt í átökum við hin 20 prósentin, en þú sérð ekkert um það í bókum greindarmenna, eða á rásum á borð við Discovery Channel og fleira. Ritum kannski um það síðar ... en mergurinn málsins er einmitt þessi, áttatíu prósent af aflinu sem sigraði maskínu Hitlers, var Rússneskur hermáttur og Rússneskt hugvit, áttaítu prósent af áróðrinum og sagnfræðinni hins vegar vestrænar afbakanir og sjálfumgleði.

FLÝÐU!

... með börnin þín.

 

ATH. Færslan fæddist óvænt, sumt hefur verið að gerjast, en planið var að gerja það betur en svo skyndilega krafðist það tjáningar. Er í raun upptekinn við annað, og ritskoða, villulaga og umorða síðar.

 

* Kínverski Kommúnista Flokkurinn

* Þjóðþáttur er mitt nýyrði fyrir Ethnicity

* Strategy (stríðstækni, hertækni), tactics (valsbrögð).

* Orrustan um Borodino milli Rússa og Frakka, miklu áhrifameiri en sagan um Waterloo.

• https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Borodino

Athugasemdir

[Ingólfur Sigurðsson, 14.12.2023 kl. 13:12]

Nýyrðin eru góð og greinin ekki síðri. Rússar eru með áætlanir um að fjölga sínum þegnum, en mannúðarhræsnielskandi Vesturlandabúar fækka sínum þegnum, nema með innflutningi. Við erum 1000 sinnum verri en nazistar Þriðja Ríkisins.

Þótt ekki sé ég 100% sammála öllu hér skiptir það ekki máli, hér er virkur hugur heimspekings að verki, ekki Medúsustjarfi.

[Guðjón E. Hreinberg, 14.12.2023 kl. 13:23]

Takk fyrir innlitið, Ingólfur. Við þurfum að heimsækja Pútín einhvern daginn.

[Helgi Viðar Hilmarsson, 15.12.2023 kl. 20:27]

1953 segir þú? Það var árið sem eitrað var fyrir Stalín og svo beðið í 13 klst. áður en hringt var í lækni. Ekkert er nýtt undir sólinni.

[Guðjón E. Hreinberg, 16.12.2023 kl. 00:38]

Já, það voru stór vatnaskil í stjórnsýslu Sovétsins þegar Krússi tók við, meiri heldur en þegar Brésnéff sendi hann á eftirlaun. Ágætis viðmið.